Ελικώνας - Αρβανίτσα

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ελικώνας ήταν αδερφός του Κιθαιρώνα. Ο δεύτερος θεωρούνταν άπληστος και κακός, ο Ελικώνας χαρακτηριζόταν ως ήρεμος και δοτικός στους συνανθρώπους του. Ο Κιθαιρώνας σκότωσε τον πατέρα του και έριξε τον αδερφό του στο γκρεμό. Τότε οι θεοί τους μεταμόρφωσαν στα ομώνυμα βουνά, και για να τιμωρήσουν τον Κιθαιρώνα όρισαν να κατοικείται από τις Ερινύες, ενώ για να τιμήσουν τον Ελικώνα τον μετέτρεψαν σε τόπο κατοικίας των Μουσών. Μάλιστα, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι Μούσες διέμεναν στον Ελικώνα με το δάσκαλό τους, τον Απόλλωνα. Γι’ αυτό τον λόγο, οι Μούσες ονομάστηκαν «Ελικωνιάδες».

Είτε όλες μαζί, ως μια ενιαία ομάδα, είτε η καθεμιά ξεχωριστά, οι Μούσες συμβόλιζαν το μεγαλείο της τέχνης· το ωραίο όχι μόνο στη μορφή, μα και στο περιεχόμενο. Είναι φωτεινές και ήπιες μορφές που μέχρι σήμερα προσωποποιούν την παρηγοριά που φέρνει η τέχνη και η ηθική στη ζωή των ανθρώπων, καθώς και την ομορφιά που της δίνει.

Η διαδρομή που θα κάνουμε ειναι μια απο τις πολύ ωραίες χειμερινές, με ωραία σημεία θέασης αλλα και μπόλικο πράσινο. Περπατάμε ανεβαίνοντας τις πλαγιές του Ελικώνα με στόχο (εκτός απο το πανέμορφο μέρος του εστιατορίου) την εξερεύνηση του δάσους του. Το υψόμετρο στο οποίο κινούμαστε είναι μεταξύ 850-1200 μέτρων, και το περιβάλλον εξαιρετικής φυσιολατρικής αξίας επειδή ευτυχώς εως τώρα το μέρος εχει μικρή ανθρώπινη επέμβαση.

Ξεκινώντας απο το (ομώνυμο) χωριό Ελικώνας, μπαίνουμε στο δάσος μεσα απο μια πλαγιά διπλα στο χωριό, και περικυκλωνόμαστε απο πολυάριθμα έλατα. Σε όλη την διαδρομή μας, οι διαρκείς αλλα ήπιες ανηφόρες σπάνε απο περιστασιακά και σύντομα ισιώματα της κλίσης.

Μετα απο μια ώρα περίπου, συναντάμε την αρχή της διαδρομής για το σπήλαιο Πλούτου. Το σπήλαιο είναι προαιρετικό αλλα πιστεύουμε οτι πρεπει να πάτε όλοι. Για την είσοδο είναι απαραίτητη ανάβαση ~70 μέτρων, μια ανάβαση εφικτή απο όλους αλλα οχι ξεκούραστη. Είναι όμως απο τα ωραία κομμάτια της διαδρομής γιατι είναι αρκετά μεγάλο για όλους και μπορούμε με προσοχή να το εξερευνήσουμε. Το βάθος του δεν είναι πάνω απο 80 μέτρα, αλλα εχει σχήμα ενος τεράστιου δωματίου, και οταν εισαι μέσα και βλέπεις το φώς να μπαίνει απο έξω το θέαμα είναι φανταστικό. Η θέα επίσης απο το σπήλαιο είναι ενας σωστός πίνακας ζωγραφικής!

Αφού κατεβουμε απο το σπήλαιο και συνεχίσουμε, σε άλλη μιση ωρα θα εχουμε φτάσει στο μισό της διαδρομής μας. Θα αρχίσουμε να ξεπερνάμε το υψόμετρο των 1100 και η βλάστηση θα μας το μαρτυρήσει επίσης. Τα έλατα πλεον ειναι ακομα πιο μεγάλα και η χαμηλή βλάστηση εχει μειωθεί, ανεβαίνοντας μια πλαγιά της Μεγάλης Λούτσας, ανάμεσα σε αυτήν και την Παλιοβούνα, το υψηλότερο σημείο όλου του Ελικώνα. Ανεβαίνοντας αυτό τον ορεινό όγκο με ήπια ανηφόρα και περπατώντας ανάμεσα στα αμέτρητα έλατα θα φτάσουμε στο υψηλότερο κοντινό διάσελο απο το οποίο θα περάσουμε για το τέλευταίο κομμάτι της διαδρομής. Ξεκινάμε να κατηφορίζουμε απο τα 1200 προς τον δρόμο και σε περίπου μιαμιση ωρα φτάνουμε στην Αρβανίτσα.

Η Αρβανίτσα ειναι το σημείο της λήξης της διαδρομής και ειναι ενα πανέμορφο οροπέδιο με πράσινο γρασίδι κάτω και έλατα παντού γύρω σε υψόμετρο 950 μέτρων. Το μέρος είναι ιδανικό για σύντομο περίπατο και ακριβώς στο σημείο στέκεται η ομώνυμη ταβέρνα η οποία εχει χαρακτήρα “σαλέ”. Το εστιατόριο εχει άριστη διακόσμηση και πολύ καλό φαγητό, όμως πριν μπείς σίγουρα θα σε τραβήξει το υπέροχο οροπέδιο της Αρβανίτσας με σύντομη περιπλάνηση και απανωτές φωτογραφίες.