Εκδηλώσεις από τον ίδιο

Πεζοπορούμε στον όμορφο οικισμό, με ενα συνδυασμό μονοπατιών και περασμάτων εκπληκτικής φυσιολατρικής αξίας.

Στις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα, το χωριό στέκεται απο την αρχαιότητα σε υψόμετρο 950 μέτρων. Βρίσκεται στην θέση του ομώνυμου αρχαίου οικισμού, στον οποίον οφείλουν το όνομά τους οι Καρυάτιδες του Ερεχθείου. Στις Καρυές λέγεται πως συγκέντρωσε τον στρατό του ο βασιλιάς της Σπάρτης Μενέλαος, πριν αναχωρήσει για την Τροία. Εύλογα μπορούμε να ταυτίσουμε το πέρασμα του Μενελάου με τη φύτευση των υπεραιωνόβιων, πλέον, πλατανιών της Παναγίας, τα οποία λέγεται ότι τα φύτεψε ο ίδιος. Οι Καρυές αποτέλεσαν το μήλο της έριδος μεταξύ Τεγέας και Σπάρτης. Άλλαξε αρκετές φορές χέρια, για να καταλήξει τελικώς στη Σπάρτη. Το χωριό αποτελεί έδρα της ομώνυμης κοινότητας και ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2021 είναι 582 κάτοικοι, ενώ τούς χειμερινούς μήνες δεν υπερβαίνει τους 200. Ο οικισμός μέχρι το 1930 ονομαζόταν Αράχωβα, οπότε και μετονομάστηκε σε Καρυές. Το μονοπάτι που κάνουμε εκπλήσσει με τα τοπία του, τις ανέγγιχτες ρεματιές με την παλιά βρύση Ντεβέκου και εναν μικρό καταρράκτη, και βέβαια τις πανέμορφες καστανιές που υπάρχουν παντού.

Έχουμε αρκετά ωραία να δούμε! Ξεκινώντας απο το ιστορικό χωριό επισκεπτόμαστε το μνημείο Καρυάτιδων το οποίο εγκαινιάστηκε το 1983. Αποτελεί αντίγραφο του τμήματος του αρχαίου Ναού του Ερέχθειου στην Ακρόπολη των Αθηνών. Θα δούμε το κοινοτικό ρολόι σε μια προνομιακή θέση από την οποία ο επισκέπτης αποκτά μια πανοραμική θέα σχεδόν του συνόλου του χωριού, τον προπόδων του Πάρνωνα και του όγκου του Ταϋγέτου. Στις 15 Μαρτίου 1944, δεύτερη ημέρα όπου οι Ναζί σε επιδρομή τους έκαιγαν το χωριό, μαζί με όλα τα άλλα ανατίναξαν και αυτό. Αρχικά έσπασαν την σιδερένια θύρα που ήταν κλειστή με δύο χειροβομβίδες. Ύστερα τοποθέτησαν μέσα στο κτίριο νάρκες με αποτέλεσμα αυτό να καταστραφεί ολοσχερώς. Το 1955 στη θέση του παλαιού ωρολογίου, κατασκευάστηκε εξολοκλήρου από την αρχή.

Μετά απο την σύντομη βόλτα μας στο χωριό και στα δύο κύρια αξιοθέατά του ξεκινάμε την πεζοπορία αρχίζοντας μια σύντομη κατάβαση προς το ρέμα Ρεβελή. Πατάμε το ρέμα και το τοπίο γρήγορα γινεται μια μικρή ζούγκλα. Το πράσινο αρχίζει να μας περικυκλώνει αφου μπαίνουμε σε αυτό και η συνέχεια είναι μια σύντομη ανάβαση. Χαμηλά τα πανύψηλα πλατάνια και καθώς απομακρυνόμαστε αλλάζουμε σε πανέμορφο δάσος με δρύ. Πολύ σύντομα ξεκινάμε να βλέπουμε παλιές και τεράστιες καστανιές οι οποίες αρχίζουν και πληθαίνουν. Ο δρύς ξεκινάει να μειώνεται και η συνέχεια της πορείας μας επικρατεί η καστανιά.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι μας οδηγεί σε χωματόδρομο με καταπράσινο τοπίο στο οποίο οι καστανιές είναι κυριάρχες. Καταπράσινες, τεράστιες και πανύψηλες θα μας δίνουν σκιά καθώς περπατάμε στον όμορφο χωματόδρομο. Ανάμεσά τους θα βλέπουμε τις απέναντι πλαγιές οι οποίες εχουν ανάμεικτα διάφορα είδη δέντρων. Στην πορεία μας στον χωματόδρομο θα απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο που αποτελείται όχι μόνο απο πάρα πολλές καστανιές, αλλα επίσης διάσπαρτα έλατα και πεύκα. Το τοπίο είναι πραγματικά πανέμορφο και διαρκεί αρκετά αφου αυτή η ομορφιά θα μας κρατήσει για τριάμιση χιλιόμετρα!

Συνεχίζοντας, το τοπίο θα αλλάξει καθώς θα κατέβουμε απο μονοπάτι προς το ρέμα Αγιώργη. Γρήγορα μεταφερόμαστε απο ενα πανέμορφο τοπίο με χωματόδρομο, σε ενα ακόμα πιο όμορφο τοπιο σε μονοπάτι. Το μονοπάτι είναι καλά συντηρημένο και παίρνει γρήγορα την μορφή ζούγκλας απο την φύση που έχει κατακτήσει τον ορεινό όγκο Ντερεζή. Τα λόγια είναι λίγα για αυτό και το υπόλοιπο της διαδρομής. Σύντομα φτάνουμε στο σημείο που η φύση ως μεγάλος γλύπτης έχει σχηματίσει εναν μικρό καταρράκτη με όλη την συνοδευόμενη πανίδα όπως βατραχάκια, καταπράσινα βρύα, αναρριχώμενα φυτά, πλατάνια και οξιές.

Η συνέχεια μας θα είναι μέσα απο το ρέμα Αγιώργη. Όπως πολλά άλλα ρέματα η διαδρομή είναι μαγευτική, αλλα αυτό το αγαπήσαμε λίγο παραπάνω. Είναι αρκετά κλειστό ετσι ωστε να περιορίζεται το φώς που μπαίνει και έχει παντού μα παντού πράσινο. Γύρω μας η φύση δεν αφήνει εκατοστό εδάφους ανεκμετάλλευτο, και απο πάνω μας οι κορμοί των δέντρων γέρνουν σε διάφορες κατευθύνσεις σκεπάζοντάς μας.

Θα κάνουμε τουλάχιστον μισή ώρα στο μαγευτικό κομμάτι του ρέματος Αγιώργη. Εάν είμαστε καλά στον χρόνο μας θα κάνουμε και ενα εξτρά κομμάτι ρέματος το οποίο δέν είναι τοπογραφικά καταγεγραμμένο αλλού και πρώτος το διέσχισε ο ιχνηλάτης του Next Destination. Όπως και να έχει, δυστυχώς η πορεία μας στην ρεματιά κάποτε θα τελειώσει και η συνέχειά μας θα είναι απο παλιό χωματόδρομο με καταπράσινη χλωρίδα χωρίς καστανιές, αλλα με δρύ και πλατάνια.

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας πιάνοντας ξανά το ρέμα Ρεβελή και συνεχίζουμε σε αυτό. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας περπατάμε επίσης μέσα του σε τοπίο καταπράσινο και πανέμορφο. Περίπου ακόμα μισή ώρα θέλουμε μεχρι να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε πίσω στο χωριό.

Λίγα πράγματα ειναι πιο ωραία απο μια πεζοπορία σε ενα φαράγγι με νερό, στην σκιά αμέτρητων δέντρων και την παρέα του ρυακιού. Το φαράγγι Μύλων είναι μια απο τις κορυφαίες διαδρομές του Ταϋγέτου. Το Γεωργίτσι είναι κτισμένο αμφιθεατρικά, σε υψόμετρο που κυμαίνεται από τα 900-1200μ και αποκαλείται το “Μπαλκόνι του Ταϋγέτου”. Μια ονομασία που λέγεται ότι του απέδωσε ο Γεώργιος ο Ά όταν το πρωτοαντίκρυσε.

Το Καστόρειο εχει εντονα παραδοσιακά χαρακτηριστικά και δύο μεγάλα θρησκευτικά μνημεία τα οποία θα επισκευθούμε. Το ίδιο το φαράγγι είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Είναι απο αυτά τα μέρη, τα οποία η φωτογραφική μηχανή δεν μπορει να μεταφέρει σε κάποιον που δεν τα έχει περπατήσει…

Η διαδρομή μας ξεκινάει απο το Γεωργίτσι με κατεύθυνση προς το Ρέμα των Μύλων. Ξεκινώντας θα περάσουμε απο τα μέσα του χωριού και τις όμορφες βρύσες του σε άσφαλτο. Θα περάσουμε απο τους ειρειπωμένους Μύλους του Γεωργιτσίου σε πυκνόφυτο μονοπάτι γεμάτο τρεχούμενα νερά, καταρράκτες, αιωνόβια πλατάνια, βελανιδιές, καστανιές, έλατα, κέδρα.

Το φαράγγι έχει νερό και πιθανότατα θα βραχούν πόδια σε μερικά σημεία.

Μπαίνοντας στο φαράγγι το τοπίο αρχίζει και αλλάζει, βλέπουμε στον δρόμο μας καστανιές και όλο και πιο πλατύφυλλα δέντρα ξεκινάνε να κυριαρχούν στο στενό πέρασμα απο το οποίο κατεβαίνει νερό. Τα πλατάνια αρχίζουν και γίνονται αμέτρητα, σε χωματόδρομο ο οποίος σκεπάζεται απο τα νεκρά φύλλα της περασμένης εποχής. Το μονοπάτι βγαίνει απο τον δρόμο και ξεκινάει να κατεβαίνει παράλληλα στη ρεματιά και το πράσινο γίνεται ακόμα πιό πυκνό. Στην πορεία μας περιστασιακά είναι διαμορφωμένα ξύλινα σκαλοπάτια απο κορμούς, με μείξη έλατου, πλατανιού, κέδρου και άλλων δέντρων.

Το βραχώδες του φαραγγιού ξεκινάει να κάνει την παρουσία του καθώς το πλησιάζουμε σιγά σιγά. Η περιπέτεια αρχίζει και γίνεται ακόμα πιό έντονη αφού καθώς το φαράγγι στενεύει, μας περνάει απο τοπίο με διαφορετικά φυσικά χαρακτηριστικά. Σε ένα σημείο κατεβαίνουμε ξύλινη σκάλα με την βοήθεια στηριγμάτων με μικρό ύψος (~5m) και συνεχίζοντας, το φαράγγι μας περνάει απο στενά σημεία με μειωμένο φώς και μεγάλη ομορφιά. Σε ένα σημείο υπάρχει κατάβαση σε μεταλλικά σκαλάκια στηριγμένα μόνιμα πάνω στο βράχο με επιπλέον συρματόσχοινο για κράτημα με τα χέρια.

Περπατώντας το στενό κομμάτι, η πορεία μας θα έχει σημεία με καθαρά βράχινο πεδίο, και σημεία λίγο πιο φαρδιά τα οποία έχουν βλάστηση, τα οποία εναλάσσονται μεταξύ τους. Μετά απο τα λιγα στενά σημεία που θα περάσουμε το φαράγγι ξεκινάει να γίνεται πιό ομαλό με βλάστηση και χαρακτηριστικά ζούγκλας τα οποία ειναι χαρακτηριστικά ενος φαραγγιού με μεγάλη ομορφιά και πολύ ζωή. Μετά απο κάποια ώρα το μονοπάτι μας βγάζει απο την κοίτη του ποταμού Κάστορα συνεχιζοντας λίγο πιο ψηλά. Βγαίνουμε απο το κυρίως ποτάμι και συνεχίζουμε λιγο ψηλότερα πριν ξαναμπούμε στο ποταμό Κάστορα. Το κομμάτι που οδηγεί προς την φημισμένη ξύλινη σκάλα σε μερικά σημεία είναι στενά, χωρίς όμως επικινδυνότητα ή γκρεμούς. Σε όλα τα στενά κομμάτια του μονοπατιού υπάρχουν σημεία για να κρατηθεί κάποιος χωρίς να σημαίνει οτι χρειάζεται, καθώς σχεδόν όλοι τα περνάνε εύκολα.

Η ξύλινη σκάλα είναι χαρακτηριστική του φαραγγιού και είναι μια φανταστική προσθήκη στην διαδρομή. Το κομμάτι πριν και μετά την σκάλα θα μας δώσει φανταστική θέα όχι μόνο μπροστά στο φαράγγι το οποίο κατεβαίνουμε, αλλα επίσης ωραίες εικόνες προς τα πίσω. Η συνέχεια του μονοπατιού μετά την σκαλα είναι κατηφορική με καλά συντηρημένο και φαρδύ μονοπάτι το οποίο σε μερικά σημεία είναι πλακόστρωτο και τα πεσμένα βράχια έχουν αφεθεί να δώσουν ωραία διακοσμητικά χαρακτηριστικά πέρα απο το εξαιρετικά πολύ πράσινο που θα έχουμε παντού γύρω μας. Σιγα σιγα το μονοπάτι αρχίζει και κατεβαίνει και πάλι προς τον ποταμό Κάστορα και το τοπίο αλλάζει για ακόμη μια φορά. Από το λίγο πιό ξηρό περιβάλλον με τις βελανιδιές στο οποίο ήμασταν ψηλότερα, σε τοπίο με μεγάλη ομορφιά χαρακτηριστικό των ποταμών.

Συνεχίζοντας, το μονοπάτι δίνει χώρο σε παλιό δασικό δρόμο που κατευθύνεται παράλληλα στην ρεματιά. Το φαράγγι αυτό λέγεται Βρυσιώτικο φαράγγι και το μονοπάτι θα μας περάσει απο το σπήλαιο Ρεξίνι και το σπήλαιο Αγ.Λουκά. Το διπλανό ασκητήριό του είναι συνήθως κλειστό. Το σπήλαιο Ρεξίνι είναι ενα κτισμένο τοίχωμα σε μια σπηλιά ετσι ωστε να λειτουργήσει ως καταφύγιο. Θα το δούμε απο χαμηλά αφού η ανάβαση σε αυτό είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Θα συνεχίσουμε προς το σπήλαιο Αγ.Λουκά η οποία σύντομη διαδρομή μας είναι κατάφυτη δίπλα σε παραπόταμο του Κάστορα με τα ψηλά δέντρα να πνίγουν το φώς. Στο δρόμο μας θα βλέπουμε μικρά καταρρακτάκια που σχηματίζονται απο τα “σκαλάκια” που δημιουργούν οι κροκάλες στο ποτάμι.

Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας θα επιστρέψουμε απο τον ίδιο δρόμο προς τον ποταμό Κάστορα και θα αλλάξουμε πορεία προς το Καστόρειο. Προαιρετικά και εάν μείνει χρόνος θα πάμε στο εκκλησάκι Μισοσπορίτισσας που βρίσκεται μεσα στο χωριό. Είναι χτισμένο μέσα σε σπηλιά, υπήρξε το ασκητήριο του Αγίου Θεοκλήτου και έχει πολύ ωραία θέα απο ψηλά προς όλο το Καστόρειο.